Αγόρασα ένα αυτοκίνητο κάποτε. Μου είχε πάρει καιρό να μαζέψω τα λεφτά. Ήθελα ένα αμάξι για να νιώθω ανεξάρτητη. Δεν μπορούσα βλέπεις να τρέχω όλη την ώρα τον άντρα μου. Δεν ήταν ο σωφερ μου. Ένα μικρό αυτοκίνητο, μη φανταστείς. Να μπορώ να το παρκάρω εύκολα. Κι άλλωστε για τα ταξίδια είχαμε το αυτοκίνητο του Ρόμπερτ. Το δικό μου για την πόλη που το ήθελα, ήταν μια χαρά. Από μάρκες δεν ήξερα πολλά, μου λέει ο Ρομπερτ γιαπωνέζικο θα πάρεις, γιαπωνέζικο πήρα. Στην αρχή σκεφτόμουν άσπρο αλλά μόλις είδα το κόκκινο στη βιτρίνα, τρελάθηκα. Το ερωτεύτηκα , σου λέω. Όχι σαν αυτό το κόκκινο, το άλλο που είχαμε κάνει στο γάμο της Φρέντυ. Μα είναι δυνατόν κορίτσι πράμα να τη λένε Φρέντυ? Τέλος πάντων , στο θέμα μας. Το αυτοκινητάκι μου το πήρα με δόσεις. Έδινα γύρω στα 200 ευρώ κάθε μήνα. Για χρόνια,ε? Ήμουνα νια και γέρασα , που λένε.. Τέλος πάντων, 200 ευρώ δεν ήταν πολλά, έπαιρνα 900 τότε το μήνα, πριν τις περικοπές όλο αυτό. Κανείς δεν με είχε ενημερώσει για τις περικοπές, μου ήρθε ξαφνικό, βλέπεις δεν διαβάζω εφημερίδες. Μόνο το ''Εγώ''.Δεν είχαν γράψει τίποτα. Τέλος πάντων, τι έλεγα; Α, ναι.. Έδινα τα 200 για το αμαξάκι κάθε μήνα . Τα υπόλοιπα, καταλαβαίνεις, κρέμες, γιόγκα , ομοιοπαθητική και ψυχανάλυση. Αυτή η ψυχανάλυση πολύ με βοήθησε τελικά. Χαλάλι τα λεφτά. Μ έκανε να κοιτάξω μέσα μου, βαθιά μέσα μου. Και κοίταξα. Δεν κατάλαβα ακριβώς τι είδα, αλλά μόνο και μόνο που κοίταξα, μου ήταν αρκετό. Αρκετό για να πάρω μια ιδέα για την ψυχοσύνθεση μου, κατάλαβες. Έμαθα ότι δεν είμαι αυτό που νόμιζα ότι είμαι . Ούτε όμως και αυτό που νομίζουν οι άλλοι ότι είμαι. Είμαι απλά αυτό που είμαι. Δηλαδή εγώ είμαι εγώ. Στην αρχή σκέφτηκα, μα είναι δυνατόν; Μου πήρε τρία χρόνια ψυχανάλυσης, για να καταλήξω στο αυτονόητο ; Μην το γελάς καθόλου, χρυσή μου. Τα αυτονόητα είναι που δεν ξέρουμε. Τα άλλα λίγο πολύ μας τα θυμίζουν οι γύρω μας, θέλοντας και μη. Από πού ξεκίνησα την κουβέντα; Α, ναι.. Το κόκκινο αμαξάκι μου. Το κουβαδάκι μου , έτσι το έλεγα. Έμοιαζε λίγο με κουβά σε σχέση με τα υπόλοιπα αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν στους δρόμους. Ήταν μικρό, αλλά ψηλοτάβανο. Κι αν πηγαίνει ο νους σου στο πονηρό, να πηγαίνει.. Ένα βράδυ πολύ μας βόλεψε με τον Ρόμπερτ. Ούτε σε ξενοδοχείο να είμασταν. Άσε που δεν τα μπορώ τα ξενοδοχεία. Αισθάνομαι συνεχώς ότι με κινηματογραφούν για να με βγάλουν στο διαδίκτυο. Θα μου πεις, σπίτι δεν είχατε; Είχαμε. Αλλά ο Ρομπ είχε ένα πάθος με τα ξενοδοχεία.. Ρώτησα τον ψυχολόγο μου, φυσικά. Μου είπε ότι ήταν κλασική περίπτωση φετιχισμού. Κάτι είχε συμβεί στην παιδική του ηλικία που τώρα του υπαγόρευε να επιζητά τον έρωτα μέσα στα ξενοδοχεία. Δεν το έψαξα παραπάνω, θα τρελαινόμουν. Εδώ μου πήρε τρία χρόνια να καταλάβω πως εγω είμαι εγω. Τέλος πάντων, στο θέμα μας. Για το αυτοκίνητο μου αμέσως αγόρασα καλύματα για τα καθίσματα. Κόκκινα , φυσικά. Όχι σαν αυτό, λίγο πιο σκούρο. Είχανε πάνω τον tweaty και τον sylvester . πολύ παιχνιδιάρικα. Άρεσαν και στον γιο μου, τον Φριτζ. Του είχα πάρει και μία κασετίνα με τον tweaty για το σχολείο. Μία μέρα γύρισε στο σπίτι κλαίγοντας. Του είχαν κλέψει την κασετίνα. Μην ανησυχείς μωρό μου, του λέω, η μαμά θα σου βρεί μια άλλη κασετίνα, καλύτερη. Όχι μου λέει, θέλω την ίδια. Παιδιά...καταλαβαίνεις. Παίρνω σβάρνα τα βιβλιοπωλεία , μέχρι που βρίσκω ακριβώς την ίδια ! Κόκκινη κι αυτή. Όχι σαν αυτό, ούτε αυτό της Φρεντυ.. Πώς να σου πω.. Πιο φούξια. Ήταν και το δέρμα της γυαλιστερό, της έδινε άλλο τόνο στην απόχρωση. Τώρα που είπα απόχρωση, αυτήν την απόχρωση εσύ πώς θα την έλεγες? Ή μάλλον όχι, μη μου πεις,θα το βρω μόνη μου. Μη μακρηγορώ, στο θέμα μας. Είχα λίγο φόβο στην αρχή με την οδήγηση, αλλά οκ. Είχα βάλει και το σηματάκι πίσω στο τζάμι που ενημέρωνε τους υπόλοιπους οδηγούς για την περίπτωση μου. Ξέρεις,όλοι οι νέοι οδηγοί αυτό βάζουν. Είναι νόμος. Έβαλα και baby on board. Έτοιμη για μεγάλες εξορμήσεις. Και πού δεν πήγα. Μέσα στην πόλη, πάντα. Κάθε πρωί πήγαινα τον γιο μου στο σχολείο. Πήγαινα στη δουλειά μου και κάθε απόγευμα τον γύριζα σπίτι. Κι εδώ που ερχόμουνα, μανικιούρ – πεντικιούρ, με τον κουβά. Στο σουπερ μάρκετ ; Το ίδιο. Παντού σου λέω, παντού.. Αφου κόντευα να ξεχάσω πώς είναι να περπατάς. Δεν με ένοιαζε όμως. Μου το είπε κι ο ψυχολόγος. Μου λέει, αφου εσυ αισθάνεσαι τόσο ωραία με την οδήγηση, να οδηγείς. Σταμάτα μου λέει επιτέλους να γεμίζεις με ενοχές τον εαυτό σου. Προσπάθησε να σε δεις λίγο απ’ έξω. Εκεί ήταν που άνοιξε για μένα ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο στην ψυχανάλυση και στην δουλειά με τον εαυτό μου. Για πρώτη φορά, δεν έβλεπα απλά βαθιά μέσα μου. Με έβλεπα κι απ’ έξω μου. Και μου άρεσα. Ήμουν σε όλα μου εντάξει. Εντάξει με τον άντρα μου, εντάξει με το παιδί μου, εντάξει με τον ψυχολόγο μου. Επιπλέον ήμουν και μια νόστιμη γυναίκα. Κι αυτό μου άρεσε. Χριστέ μου, τι ευτυχία σκέφτηκα. Τα έχω όλα.. Είμαι το παν. Δεν χρειάζομαι πολλά λεφτά. Δεν χρειάζομαι καν να βγαίνω για ποτό και να ξεσκάω. Είμαι η Μάγκυ και είμαι ευτυχισμένη με τον εαυτό μου. Αυτό το κόκκινο τελικά, το βρήκα. Εϊναι το κόκκινο του γδαρσίματος. Τελειώνουμε ε; Το θέλω τέλειο . Α να τελειώσω αυτό που έλεγα... Πολλές Κυριακές μπαίναμε στο αυτοκινητάκι ο Ρομπερτ, ο γιος μου κι εγω και πηγαίναμε στην εξοχή. Εξοχή, μη φανταστείς. Κάπου κοντά που είχε πράσινο. Παίζαμε με τον μικρό, γελούσαμε. Πόσα γέλια ρίξαμε στις εξοχές. Ειδικά το παιδί, ρουφούσε την κάθε στιγμή. Έπρεπε να τον δεις. Κουκλάκι ...δεν έχεις ιδέα. Τραγουδούσαμε νομίζω; Ή μας έλεγε το παιδί ένα ποίημα που είχαν μάθει στο σχολείο, δεν θυμάμαι. Αυτό που δεν θυμάμαι, επιλεκτική μνήμη μου το είχε πει ο ψυχολόγος μου. Φαίνεται, είχα βρει τόσο πολύ τον εαυτό μου, που ο εαυτός μου, ανεξάρτητος από μένα πια, επέλεγε τι θα θυμηθεί και τι όχι. Βέβαια εγώ, τόσα χρόνια ψυχανάλυσης , είχα πια πλήρη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.
Έτοιμα τα νύχια ; Πολύ όμορφα, σ ευχαριστώ. Α, ! Τελικά τράκαρα με τον κουβά όπως γυρνούσαμε από την εξοχή. Μόνο εγώ επέζησα. Σ ' ευχαριστώ πολύ χρυσή μου.
