Φωτοαγοραφοβία ...θα δέσει η σάλτσα ;

Δύο ώρες υπομονή μέχρι να μαλακώσει το μοσχάρι και να δέσει η σάλτσα. Στην τηλεόραση η φωτιά του Λαυρίου σε αναλυτικό ρεπορτάζ. Η φωτογραφική μηχανή πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού , μέσα στην καινούρια θήκη της. Θέλω να την βγάλω και να την προγραμματίσω για απογευματινή εξόρμηση με το στομάχι γεμάτο , μετά το κοκκινιστό, αλλά δεν το τολμώ.

Χτες πήρα το αυτοκίνητο και είπα να πάω σε ένα κεντρικό μέρος να φωτογραφίσω τους ανθρώπους. Όλον αυτό τον άγνωστο κόσμο που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον και θέλω να κλέψω τις στιγμές του, χωρίς τη συγκατάθεση του. Γιατί χωρίς τη συγκατάθεση του; Διότι αν τους ζητούσα την άδεια η πιο πιθανή απάντηση θα ήταν ''όχι'', αλλά κι αν έλεγαν ''ναι'' , θα στήνονταν μπροστά στο φακό λες και ποζάρουν μπροστά απο μία παραλία στη Νάξο , ξεχνόντας οτι εγώ έφτασα μέχρι το Παγκράτι για να τους φωτογραφίσω ''φυσικά'' και ''αυθόρμητα''.

Τσάμπα πήγα μέχρι το Παγκράτι. Με έπιασε μεγάλη ντροπή. Δεν ήταν όπως τις προάλλες στον Φλοίσβο, όπου παρίστανα οτι τραβούσα τη θάλασσα και με τον ευρυγώνιο φακό έβαζα τα ''θύματα'' μου μέσα στο κάδρο. Τώρα με ψηλιάζονταν όλοι. Όλοι με κοίταζαν με καχυποψία. Ακόμα και μία ανήμπορη γριούλα που περίμενε το λεωφορείο στη στάση, γύρισε και με κοίταξε σαν να μου έλεγε ''Μην τολμήσεις''...Τρομοκρατήθηκα. Έπαθα φωτοαγοραφοβία.

Επιστρέφω στην Καλλιθέα. Αρνούμαι όμως να γυρίσω σπίτι χωρίς μία φωτογραφία . Παρκάρω απέναντι απο μία στάση λεωφορείου ( απο στάση σε στάση το πήγαινα ) και περιμένω μέσα στο αυτοκίνητο σαν παπαράτσι να πάει κάποιος στην στάση και να τον φωτογραφίσω. Κάπως καλύτερα, αν και περνούσαν συνέχεια μπροστά μου αυτοκίνητα και δυσκολευόμουν να πάρω φωτογραφίες. Επιτέλους είμαι ''ικόγκνιτο '',σκέφτομαι.. Τραβάω μερικές άστοχες φωτογραφίες, παίρνω την ντροπή και την απογοήτευση μου και γυρνάω στο σπίτι μου.

Το βράδυ μιλάω με την αδερφή μου. '' Σε είδε η Χαρούλα μέσα στο αυτοκίνητο και τράβαγες φωτογραφίες'' μου λέει. ''Έλεος '' σκέφτομαι. Πόσο θα ήθελα να είμαι αόρατος και να μπορώ να τραβάω φωτογραφίες ανενόχλητος.. Δυστυχώς όμως αυτό δεν γίνεται. Με ζουμ απο μακριά επίσης δεν γίνεται,κακό αποτέλεσμα και πολύς κόκκος .. Η λύση είναι μία. Πρέπει να πετάγομαι μπροστά στους ανυποψίαστους ανθρώπους και να τους τραβάω φωτογραφίες εν ψυχρώ. Δεν έχω άλλη επιλογή. Μπορεί να φάω και ξύλο, αλλά θα το κάνω. Αν δεν ξεπεράσω την φωτοαγοραφοβία , είμαι χαμένος. Θα φωτογραφίζω τοπία και σκύλους για μια ζωή.. Αν και εδώ που τα λέμε, πλησίασα ένα σκύλο προχτες να του πάρω το πορτρέτο και μόνο που δεν με δάγκωσε.. Φωτοαγοραφοβία και αυτός !

Θα περιμένω να δέσει η σάλτσα και μετά θα βγω με θάρρος και με τη μηχανή στα χέρια και ότι γίνει ας γίνει.. Αν δεν γυρίσω μέχρι το βράδυ, ψάξτε με σε κανένα κρατητήριο..

Η αλήθεια για τα φαντάσματα ...

Τα φαντάσματα στη ζωή μας υπάρχουν. Δεν περιμένουν να πέσει το σκοτάδι για να εμφανιστούν. Ζουν μαζί μας. Μοιράζονται μαζί μας τις πιο ιδιαίτερες στιγμές μας. Φάντασμα στη ζωή σου μπορεί να είναι κάποιος φίλος σου , κάποιος συγγενής, κάποιος εραστής ή κάποιος άγνωστος. Άλλες φορές μένουν για λίγο στη ζωή σου, άλλες φορές μένουν για χρόνια. Αν ψάξεις τις φωτογραφίες σου , σίγουρα θα βρεις κάποια φαντάσματα να ποζάρουν δίπλα σου ή να περνούν πίσω απο την πλάτη σου. Κάποια απο αυτά φαίνονται στη φωτογραφία κανονικά, σαν εσένα και μένα. Κάποια άλλα δεν τα ''πιάνει'' ο φακός , διακρίνεται όμως η αύρα τους . Τα φαντάσματα είναι πάντα φιλικά μαζί σου, κερδίζουν την εμπιστοσύνη σου και μετά σου την κάνουν ανεπανόρθωτα. Αφού σε πληγώσουν, εξαφανίζονται απο τη ζωή σου έτσι ξαφνικά όπως μπήκαν σ' αυτήν. Τα φαντάσματα δεν δίνουν λόγο σε κανέναν. Δεν δίνουν εξηγήσεις για τις πράξεις τους. Θεωρούν τον εαυτό τους ανώτερο απο σενα και σου ρουφούν το αίμα σαν βρυκόλακες , χωρίς όμως να σε δαγκώνουν. Ύπουλα , σιγά σιγά , χωρίς να το καταλαβαίνεις. Θα το καταλάβεις μια και καλή ένα ωραίο πρωί ή τα βράδια που θα ακολουθήσουν μετά την πλήρη σου αφαίμαξη , όπου τα φαντάσματα θα σε επισκέπτονται σχεδόν κάθε νύχτα για να μη σου επιτρέψουν να τα ξεφορτωθείς ποτέ.

Δεν ξέρω να σας πω τον τρόπο για να ξεφύγετε. Φοβάμαι οτι ένα ευχέλαιο δεν βοηθάει, μια συνεδρία στον ψυχίατρο δεν είναι αρκετή και το αλκοόλ δεν είναι λύση. Ίσως το να γίνεστε μέρα με τη μέρα καλύτεροι άνθρωποι αλλά και πιο επιλεκτικοί είναι ένα μικρό αλλά αποδοτικό τιπ . Όμως θέλω να σας εφιστήσω την προσοχή στο εξής : τα φαντάσματα αυτά αλλά και άλλα πολλά (είναι συμμορία ολόκληρη) θα ψάξουν τρόπους να διεισδύσουν ξανά στη ζωή σας,.Πάντα με προσωπεία για να μην τα αντιληφθείτε. Επικεντρωθείτε στα μάτια τους πολλές φορές, σε κάθε συζήτηση και επαφή. Μια φωνούλα μέσα σας, κάπου βαθιά θα σας πει ''φύγε'' αν πρόκειται για φάντασμα... Καλό θα ήταν αυτή τη φωνή να την ακούσετε και να την εμπιστευτείτε. Προσέξτε όμως. Θέλει πολύ επιμονή , ανοιχτή καρδιά και καθαρό μυαλό για να ακούσετε αυτή τη φωνή. Η φωνή αυτή θα είναι πεντακάθαρη, κρυστάλλινη και δεν θα επιδέχεται αμφισβήτησης.

Αν τυχαία στο δρόμο δείτε κάποιο απο αυτά τα φαντάσματα, μην στρίψετε στη γωνία για να το αποφύγετε αλλά μην ανοίξετε και κουβέντα. Προσπεράστε το φάντασμα σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Δεν υπάρχει καλύτερο ''σκόρδο'' για ένα φάντασμα απο την απόρριψη.

Μη γελιέστε. Δεν θα ξεπεράσετε ποτέ την επίδραση που είχε πάνω σας το φάντασμα. Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα πως τέτοιου είδους πληγές επουλώνονται . Δυστυχώς μένουν ανοιχτές. Ο χρόνος όμως είναι πάντα φίλος της πληγής και είναι εκεί δίπλα σας, υπομονετικός και στοργικός αρκεί να του δείξετε εμπιστοσύνη.

Τέλος, πρέπει να καταλάβετε οτι δεν είστε ο μόνος που γνώρισε ένα φάντασμα . Υπάρχουν και χειρότερες περιπτώσεις απο εσάς. Υπάρχουν άνθρωποι που πέρασαν ολόκληρη τη ζωή τους δίπλα σε ένα φάντασμα. Και το χειρότερο; Υπάρχουν άνθρωποι που δεν κατάφεραν ποτέ να το αντιληφούν ...

Το σκρίνιο

Το σκρίνιο υπήρξε. Κάπου εκεί στο ογδόντα. Σήκωσε δίσκους. γυαλικά, ασημένια μαχαιροπηρουνα και κεραμικά. Σήκωσε μνήμες. Χωρίσματα για παιδικά δωμάτια και πικ απ έτοιμα να παίξουν. Το σκρίνιο είναι μύθος. Το σκρίνιο είναι μια γενιά. Το σκρίνιο χάθηκε και μπήκαν τα ράφια. Τα άθλια μοντέρνα ράφια. Το σκρίνιο μου λείπει. Μπροστά απο το σκρίνιο τα πάρτυ γενεθλίων των παιδιών. Πίσω απο το σκρίνιο οι παιδικοί έρωτες. Εγώ και το σκρίνιο. Εσύ και το σκρίνιο. Το σκρίνιο. Φωτογραφίες με τον πατέρα στο σκρίνιο. Φωτογραφίες με εμένα και το σκύλο μου στο σκρίνιο. Δύο ξένα - μα τελικά πολύ γνωστά- κορίτσια φωτογραφίζονται μπροστά απο αυτό το ίδιο γαμημένο , λατρεμένο σκρίνο. Εσύ πήρες μία πόζα μπροστά απο αυτό το σκρίνιο.
Το σκρίνο. Το σκρίνιο μου προσάνναμα για τζάκι. Το σκρίνιο μου , το σκρίνιο μου,το σκρίνιο μου...

Αδικώ

Αδικώ. Τη ζωή. Τους ανθρώπους. Αδικώ τους συγγενείς. Τους φίλους και γνωστούς. Τον εαυτό μου. Αδικώ το παρελθόν. Το παρόν. Το μέλλον μου το αδικώ. Αδικώ τα λάθη , αδικώ τα σωστά. Αδικώ τη γραμματική και το συντακτικό μου. Αδικώ τον εγκέφαλο μου. Την καρδιά μου την αδικώ. Αδικώ. Αδικώ τη μουσική. Αδικώ το πέρασμα . Το κάθε πέρασμα. Αδικώ τους δρόμους. Είμαι άδικος. Άδικος. Αδικώ τα παδιά που παίζουν στους δρόμους. Τις καφετέριες με τον απαραίτητο θόρυβο. Τα φαστ σουντ και τις παιδικές χαρές. Αδικώ τον έρωτα. Την συνύπαρξη την αδικώ. Αδικώ τη δουλειά. Αδικώ τις λέξεις και τις έξης. Αδικώ τα σχήματα και τα προσχήματα. Αδικώ το φως, αδικώ το σκοτάδι..Αδικώ τα φεγγάρια με τις νύχτες τους..Αδικώ τον ήλιο κάθε στιγμή. Αδικώ τις λαικές αγορές. Αδικώ εσένα και μένα. Μας αδικώ. Με αδικώ. Αδικία. Αδικία.Αδικία.Αδικία...

Τι σκατά θέλω πρωί πρωί ...

Ξυπνάω απότομα. Η μητέρα μου στο τηλέφωνο. Είναι κάπου έξω, έχει φασαρία και φωνάζει για να την ακούσω. ''Μαμά κοιμάμαι'' λέω και το κλείνω. Όμως ξυπνάω. Ξυπνάω και αναρωτιέμαι τι θέλω. Φτιάχνω καφέ και αναρωτιέμαι τι θέλω.Πλένω τα δόντια μου και αναρωτιέμαι τι θέλω. Δεν βρίσκω τί θέλω. Σοκάρομαι γιατί δεν ξέρω τι θέλω. Θα μου πεις έλα τώρα το ήξερες οτι δεν ξέρεις τί θέλεις. Ναι, αλλά είναι διαφορετικό να είναι το πρώτο πράγμα που συνειδητοποιείς το πρωί. Πριν καν πιείς καφέ. Είναι κάπως σκληρό . Ανοίγω τον υπολογιστή και σαν γνήσιο παιδί της γενιάς μου γκουγκλάρω τη λέξη θέλω. Τα πρώτα αποτελέσματα, τα πιο δημοφιλή με εκπλήσουν ανεπανόρθωτα. ''Θέλω να δω το σπίτι μου απο δορυφόρο'' , '' θέλω να κατεβάσω τραγούδια'' , ''θέλω να αδυνατίσω'' ,''θέλω να πεθάνω'', ''θέλω να δω τηλεόραση μέσω ιντερνετ'' , ''θέλω να μείνω έγκυος'', '' θέλω να αυτοκτονήσω'',''θέλω να κατεβάσω ταινίες'' , '' θέλω ένα γράμμα να σου γράψω'' , ''θέλω ένα γράμμα να σου γράψω με δυο λόγια να σου περιγράψω''.... Μετά απο αυτό αρχίζω να πίνω δειλά δειλά τον καφέ μου και ανάβω το πρώτο τσιγάρο της ημέρας. Καταρχάς εντυπωσιάζομαι που λείπει απο τη λίστα το ''θέλω να πιω όλο το βόσπορο'' - νόμιζα βλέπεις οτι πάνω κάτω αυτό θέλαμε όλοι μας ... Έπειτα σκέφτομαι '' εγώ τι σκατά θέλω;''... Σίγουρα ξέρω τι δεν θέλω. Δεν θέλω τίποτα απο αυτά που θέλει η λίστα με τα δημοφιλή ''θέλω'' της γκούγκλ. Νιώθω κάπως περήφανος γιατί το σπίτι μου το έχω δει απο δορυφόρο, ταινίες και τραγούδια έχω κατεβάσει και όταν θέλησα να αδυνατίσω το κατάφερα. Το να μείνω έγκυος για μένα δεν είναι προοπτική και το θέμα με την αλληλογραφία το έχω λυμένο στη ζωή μου. Καταλήγω στο ίδιο ερώτημα. Τι σκατά θέλω;.. Βάζω τη Μάρκελλου το ''η ομορφιά του θέλω''... ''όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ογδονταδυό χρονών τσατσά σ' ένα μπουρδέλο, χωρίς δόντια να μασάω το κρουτόν και να διαβάζω Οθέλλο''... Ωραίο τραγούδι.. Αρκεί να μη μου συμβεί...Αν συνεχίσω να σκέφτομαι το ''θέλω'' μου , θα τρελλαθώ. Μήπως αυτό είναι που θέλω; Μήπως απλά θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι το θέλω ;

Ακατάσχετα νούμερο 1

Ξυπνάω. Παραπαίω. Πάω για ελληνικό. Πεθαίνει το γκαζάκι. Το μάτι της κουζίνας αργεί. Ανοίγω τον υπολογιστή. Πάω στον κήπο του φέισμπουκ. Κανένας φτερωτός μονόκερος δεν με επισκέφτηκε τη νύχτα. Κάτι πάπιες μόνο. Βάζω το καπέλο για να μη χτενίσω μαλλιά και πάω να πάρω τσιγάρα. Παίρνω δύο πακέτα. Επιστρέφω και ανοίγω το μπλογκ. Το μπλογκ μου δεν γράφει λατινικούς χαρακτήρες ! Ξαφνικά γράφει στα χιντι. Κι εγω δεν ξέρω χίντι ! Βάζω μερικές ξεχασμένες ροκιές στη διαπασόν. Καπνίζω ασταμάτητα απο βαρεμάρα. Και τι άλλο να κάνω σκέφτομαι ...Να πάω για μπάνιο; Κυριακάτικα αυτό θα ήταν αυτοκτονία. . Κοιτάζω το σπίτι μου λες και το βλέπω πρώτη φορά. Δεν με ενθουσιάζει. Έχω ανάγκη απο μία αλλαγή. Μία μεγάλη αλλαγή. Έχω κάτι το νου μου , αλλά περιμένω να γίνει για να το ανακοινώσω. Αν το πω, φοβάμαι πως δεν θα γίνει. Τι να μαγειρέψω ο εργένης, σκέφτομαι... Ρύζι λέω..Με λαχανικά. Βαρετό αλλά καλύτερο απο το τίποτα. Νομίζω δεν έχω καμία επαφή με την πραγματικότητα. Θέλω να μεταφερθώ λίγο στην Κρήτη να δω τον μπέμπη , τον ανηψιό μου.. Μετά να διακτινιστώ για λίγο στο Παρίσι και να πιω καφέ στα σκαλιά της Μονμάρτης. Και μετά θα ήθελα να κοιμηθώ. Πάνω σε μία αιώρα φυσικά στα νησιά Μπόρα Μπόρα. Κι άλλο τσιγάρο. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα γίνει, όπως έλεγε ο Γκίμπσον σε ένα θεατρικό έργο. Ακούω ραδιόφωνο. Μπαίνω στο τσατ του σταθμού και χαρίζω καλημέρες . Παίζει λούζιν μάι ριλίτζιον (αν το γράψω αγγλικά,θα γίνει χίντι).. Θυμάμαι πάντα το δημοτικό μ΄ αυτό το τραγούδι. έκτη δημοτικού ή πρώτη γυμνασίου ήμουν όταν η Μπρέντα μπήκε στο δωμάτιο του Μπράντον με ένα ραδιόφωνο στο χέρι και του είπε..Άκου, το καινούριο τραγούδι των ΑρΙΕμ..Τότε το πρωτάκουσα. Λίγους μήνες μετά και επιτέλους ξεπαρθενιάστηκε η Ντόνα. Το περιμέναμε χρόνια. Όλη η γενιά μου το περίμενε. Πήγαμε στο σχολείο με άλλο αέρα την επόμενη μέρα. Μιλάω με τη Μαρία. Απο το γυμνάσιο. Βρεθήκαμε στο φέισμπουκ. Τη θυμάμαι με ένα πανέμορφο λευκό πουλόβερ και ένα πανέμορφο χαμόγελο που πίσω του έκρυβε ένα μεγάλο μυαλό. Μιλάω και με την Εύη, την Κάλλια φυσικά.. Έψαχνα τον Γραφανάκη αλλά δεν τον έβρισκα.. Μεγαλώνουμε και χωρίζουμε. Αλλάζουμε. Χανόμαστε. Ότι και να γίνει όμως πάντα επιστρέφει η κούτρα σου σ' εκείνα τα χρόνια. Τα παιδικά. Στα αίματα στα γόνατα. Στη μυρωδιά των βιβλίων. Στα γέλια στην τάξη. Στις τιμωρίες. Στις εκδρομές..

Τέλειωσα με τον ελληνικό. Δεν θα ανάψω άλλο τσιγάρο. Το βράδυ πάλι. Αφού δεν μπορώ να το κόψω , το τιμωρώ. Μία του και μία μου. Θα το έχω στην αναμονή, έτσι για να μάθει...