Φωτοαγοραφοβία ...θα δέσει η σάλτσα ;

Δύο ώρες υπομονή μέχρι να μαλακώσει το μοσχάρι και να δέσει η σάλτσα. Στην τηλεόραση η φωτιά του Λαυρίου σε αναλυτικό ρεπορτάζ. Η φωτογραφική μηχανή πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού , μέσα στην καινούρια θήκη της. Θέλω να την βγάλω και να την προγραμματίσω για απογευματινή εξόρμηση με το στομάχι γεμάτο , μετά το κοκκινιστό, αλλά δεν το τολμώ.

Χτες πήρα το αυτοκίνητο και είπα να πάω σε ένα κεντρικό μέρος να φωτογραφίσω τους ανθρώπους. Όλον αυτό τον άγνωστο κόσμο που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον και θέλω να κλέψω τις στιγμές του, χωρίς τη συγκατάθεση του. Γιατί χωρίς τη συγκατάθεση του; Διότι αν τους ζητούσα την άδεια η πιο πιθανή απάντηση θα ήταν ''όχι'', αλλά κι αν έλεγαν ''ναι'' , θα στήνονταν μπροστά στο φακό λες και ποζάρουν μπροστά απο μία παραλία στη Νάξο , ξεχνόντας οτι εγώ έφτασα μέχρι το Παγκράτι για να τους φωτογραφίσω ''φυσικά'' και ''αυθόρμητα''.

Τσάμπα πήγα μέχρι το Παγκράτι. Με έπιασε μεγάλη ντροπή. Δεν ήταν όπως τις προάλλες στον Φλοίσβο, όπου παρίστανα οτι τραβούσα τη θάλασσα και με τον ευρυγώνιο φακό έβαζα τα ''θύματα'' μου μέσα στο κάδρο. Τώρα με ψηλιάζονταν όλοι. Όλοι με κοίταζαν με καχυποψία. Ακόμα και μία ανήμπορη γριούλα που περίμενε το λεωφορείο στη στάση, γύρισε και με κοίταξε σαν να μου έλεγε ''Μην τολμήσεις''...Τρομοκρατήθηκα. Έπαθα φωτοαγοραφοβία.

Επιστρέφω στην Καλλιθέα. Αρνούμαι όμως να γυρίσω σπίτι χωρίς μία φωτογραφία . Παρκάρω απέναντι απο μία στάση λεωφορείου ( απο στάση σε στάση το πήγαινα ) και περιμένω μέσα στο αυτοκίνητο σαν παπαράτσι να πάει κάποιος στην στάση και να τον φωτογραφίσω. Κάπως καλύτερα, αν και περνούσαν συνέχεια μπροστά μου αυτοκίνητα και δυσκολευόμουν να πάρω φωτογραφίες. Επιτέλους είμαι ''ικόγκνιτο '',σκέφτομαι.. Τραβάω μερικές άστοχες φωτογραφίες, παίρνω την ντροπή και την απογοήτευση μου και γυρνάω στο σπίτι μου.

Το βράδυ μιλάω με την αδερφή μου. '' Σε είδε η Χαρούλα μέσα στο αυτοκίνητο και τράβαγες φωτογραφίες'' μου λέει. ''Έλεος '' σκέφτομαι. Πόσο θα ήθελα να είμαι αόρατος και να μπορώ να τραβάω φωτογραφίες ανενόχλητος.. Δυστυχώς όμως αυτό δεν γίνεται. Με ζουμ απο μακριά επίσης δεν γίνεται,κακό αποτέλεσμα και πολύς κόκκος .. Η λύση είναι μία. Πρέπει να πετάγομαι μπροστά στους ανυποψίαστους ανθρώπους και να τους τραβάω φωτογραφίες εν ψυχρώ. Δεν έχω άλλη επιλογή. Μπορεί να φάω και ξύλο, αλλά θα το κάνω. Αν δεν ξεπεράσω την φωτοαγοραφοβία , είμαι χαμένος. Θα φωτογραφίζω τοπία και σκύλους για μια ζωή.. Αν και εδώ που τα λέμε, πλησίασα ένα σκύλο προχτες να του πάρω το πορτρέτο και μόνο που δεν με δάγκωσε.. Φωτοαγοραφοβία και αυτός !

Θα περιμένω να δέσει η σάλτσα και μετά θα βγω με θάρρος και με τη μηχανή στα χέρια και ότι γίνει ας γίνει.. Αν δεν γυρίσω μέχρι το βράδυ, ψάξτε με σε κανένα κρατητήριο..