Blank

Οι ασημένιες θάλασσες δεν βρήκαν τον τρόπο...
Ένα τασάκι, ένας καπνός, ένα άσχημο αμπαζούρ…
Το έξω τον κυνηγούσε να τον βάλει μέσα, κάθε μέρα…
Είπε να βγει να δει τους χαρταετούς. Είπε, ξείπε…
Και μέσα τι να έκανε ;
Ένα λευκό word να θέλει να τον πνίξει ακριβώς όπως ήθελαν οι ασημένιες θάλασσες.
Ακούμπησε με την πλάτη στον τοίχο και είπε '' Ας πεθάνω ''μα άλλαξε γνώμη στο δευτερόλεπτο…
'' Ένα τασάκι, ένας καπνός, ένα άσχημο αμπαζούρ κι η ζωή συνεχίζεται...'' σκέφτηκε.
Τουλάχιστον μπορούσε να σκέφτεται…
Βρήκε σαν παλιά ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι.
Ακούμπησε πάλι την πλάτη στον τοίχο και κατέρρευσε σταδιακά, σχεδόν θεατρινίστικα…
Αναφώνησε ‘’Ω’’ κι έγραψε ‘’Α’’ στο χαρτί
Σκέφτηκε ''τι να γράψω και γιατί; ''
''Ένα τασάκι, ένας καπνός, ένα άσχημο αμπαζούρ...'' έγραψε
Η τύχη του αγνοείται…

Θα δείξει μωρό μου ...(ή θα βρέξει μωρό μου...)

Ήθελα να σου πω αυτά τα απονέρια.. ξέρεις.. αυτά που μας άφησε για λίγο η βροχή..
Δεν έμεινα στο σπίτι, ήρθα σε βρήκα…
Σε κρατούσα κι απορούσα το ‘’λίγο μου’’..

Εδώ θα στο χαλάσω. Θα σε πειράξω..
Θα τραβήξω μ’ ένα τριαντάφυλλο στο στόμα μου μια γραμμή πάνω στο δικό σου…
Οι μέρες θα τρέξουν.. οι νύχτες θα περιμένουν..

Δεν ριμάρω, απέχω… Κρατάω τη στιγμή , αυτές όλες σαν μία και σε περιμένω..
Μήπως ριμάρω κάθε τόσο άθελα μου ; Το βλέμμα σου το παλιό τα φταίει..
Μ ‘ ένα πίνακα χορού τεράστιο πίσω απ’ το πράσινο σου…

Μην απορείς που υπάρχω… Υπήρξα από πριν και ήμουνα για σένα.
Κι αν ήμουν λιγότερο απ’ αυτό που πίστευες, συγχώρα με..
Εγώ με άγριες διαθέσεις είχα ξεκινήσει.. Πρασίνιζα μαζί σου τη βροχή…