Ήθελα να σου πω αυτά τα απονέρια.. ξέρεις.. αυτά που μας άφησε για λίγο η βροχή..
Δεν έμεινα στο σπίτι, ήρθα σε βρήκα…
Σε κρατούσα κι απορούσα το ‘’λίγο μου’’..
Εδώ θα στο χαλάσω. Θα σε πειράξω..
Θα τραβήξω μ’ ένα τριαντάφυλλο στο στόμα μου μια γραμμή πάνω στο δικό σου…
Οι μέρες θα τρέξουν.. οι νύχτες θα περιμένουν..
Δεν ριμάρω, απέχω… Κρατάω τη στιγμή , αυτές όλες σαν μία και σε περιμένω..
Μήπως ριμάρω κάθε τόσο άθελα μου ; Το βλέμμα σου το παλιό τα φταίει..
Μ ‘ ένα πίνακα χορού τεράστιο πίσω απ’ το πράσινο σου…
Μην απορείς που υπάρχω… Υπήρξα από πριν και ήμουνα για σένα.
Κι αν ήμουν λιγότερο απ’ αυτό που πίστευες, συγχώρα με..
Εγώ με άγριες διαθέσεις είχα ξεκινήσει.. Πρασίνιζα μαζί σου τη βροχή…
σπουδαιο πραγμα η υπομονη...αν , δε , συνδυασθει και με επιμονη , η επιτυχια / ευτυχια ειναι στο τσεπακι σου...μονο τα καλυτερα εχω να ευχηθω για εσενα : τα καλυτερα να ζησεις , να νιωσεις - και μονο με τα καλυτερα να συμβιβαστεις...εγω εδω, φιλη σου με περηφανεια και θαυμασμο περισσιο , να χαιρομαι με τις χαρες σου και να αγριοκοιταζω τις λυπες που θα σε γλυκοκοιταξουν...σαν τον μικρο μου αδελφο...ολα καλα; οχι , ολα καλυτερα ...
ΑπάντησηΔιαγραφή