Το παιδί ( Για τον μικρό μου ανηψιό )

Δεν είναι ψέμα
Μια αγάπη θα χωρέσει σε κουτί
Φτιάξε ένα σπίτι από χαρτί και βάλε την καρδιά σου μέσα
Κι αν είναι μάγια , κάπου υπάρχει ένα παιδί
Με μια σφεντόνα να τα λύσει , η μάγισσα για να ντραπεί
Κολλητές μου νυχτερίδες, στο φινάλε βάλτε γνώμη
Μην ζητήσετε συγγνώμη, δεν συγχωρούν οι αυταπάτες
Κι ειν το σπίτι μας μικρό να χωρέσει τις αγάπες
Γι αυτό πήραμε καρδιές τυλιγμένες σοκολάτες
Κι είναι το παιδί μικρό να προλάβει τη συνέχεια
Του παραμυθά ανέχεια και του Θεού φωνή
Κι είναι το βάσανο απλό και πολλές οι νυχτερίδες
Μικρέ μου πες μου πώς τα είδες, ποιο πάπλωμα σε σκέπασε…
Και το σπίτι αδειανό , το ταβάνι όλο στάζει
Γλυφιτζούρια εφιάλτες , κοίτα εσένα μη σε νοιάζει
Αγάπα κι αγάπα κι αγάπα όσο προστάζει της Αλίκης ο λαγός
Πιτσιρίκι μη σε νοιάζει – κι έτσι γίνεσαι καπνός.
Κι όλο αυτό, κάπου μου θυμίζει όταν ήμουνα κι εγώ στο ύψος το δικό σου – αντάξιος σου
Το παραμύθι μας αυτό, εδώ τελειώνει
Καμιά ψυχή δεν θα πληγώνει φτιαγμένη από χαρτί
Και κάτι που δεν σου χω πει θα μας ενώνει
Σ αγαπώ που σαι παιδί – κι όσο ο χρόνος μεγαλώνει μαζί μου παιδί…
Υστερόγραφο σου γράφω να σου πω για το φεγγάρι
Ο Ποπάυ στο αμπάρι κλείστηκε κι έφτασε εκεί
Υστερόγραφο σου γράφω να σου πω και για τη γη
Είναι ίδια με φεγγάρι αρκεί να χεις ψυχή – την δική σου την ψυχή

το παιδί με τη φωνή της Σοφίας Φιλιππίδου